برای طراحی واحد مسکونی جهت کارایی بیشتر فعالیت های ساختمانی باید تمامی فضاهای ساختمان شناسایی و گروه بندی شوند. با در نظر گرفتن ارتباط میان آنها می توانند مانند یک مجموعه واحد عمل کنند.
در طراحی واحد مسکونی نیز لازم است دسته بندی فضاها و یا به عبارتی عرصه بندی در آن تعیین گردد. عرصه، تعدادی از فضاها و عملکردهای سازگار است که در هماهنگی با یکدیگر قرار دارند. عرصه ها در بخش مشخصی از نقشه، طرح و مکان یابی می شوند.
برای انجام دسته بندی باید معیارهای درستی تعیین شود. بدین ترتیب فضاهای هماهنگ و سازگار به طرز صحیحی در یک گروه قرار می گیرند و عرصه های ناهماهنگ از یکدیگر دور می شوند. این ویژگی ها به طور معمول بر اساس الگوهای فرهنگی اقلیمی و اعتقادی حاصل می شوند.
افراد در هر بخش از کشور با آداب و رسوم خاصی زندگی می کنند. افراد از لحاظ شرایط اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی متفاوت هستند. بنابراین فضاهای خانه آنها مشابه یکدیگر نیستند. برای طراحی پلان هر خانواده باید به الگوی زیستی آن منطقه توجه شود.
طراحی داخلی آشپزخانه، اتاق نشیمن، هال و غذاخوری در این دسته قرار می گیرند. این عرصه در طراحی پلان دارای فضای آرام و خودمانی است. به دلیل این که اتفاقات جمعی خانوادگی در این عرصه به وقوع می پیوندد و جزء مهم ترین بخش خانه محسوب می شود.
تعیین و تشخیص فضاهایی که در این عرصه قرار می گیرند و ارتباط مناسب میان آنها موجب ایجاد شرایط ایده آلی برای افراد می گردد. افراد برای فعالیت هایی مانند تماشای تلویزیون، گفتگو، مطالعه، بازی و … در این فضا گرد هم می آیند.
به دلیل کاربردی بودن زیاد این عرصه بهتر است بهترین موقعیت به آن اختصاص داده شود. این عرصه در طراحی پلان ساختمان با فضاهای باز مانند بالکن و ورودی مرتبط است.